පැය
හයක් හතක් විතර බස් එකේ එනකොට සමහර වෙලාවට මට හිතෙනවා ඇයි මම මෙච්චර දුර විශ්ව විද්‍යාලයකට ආවේ කියලා, ඒත් හපුතලේ, බණ්ඩාරවෙල පහුකරගෙන ගමනාන්තයට ලගාවෙනකොට හිතට පුංචි සන්තෝසයක් දැනෙනවා එක අතකින් බලනකොට මම කොච්චර වාසනාවන්තද කියලා; මීදුමෙන් වැහිච්ච කදුවැටි,ගහ කොල වලින් පිරුන අමුතු සීතලක් දැනෙන පුදුමාකාර ලස්සන පරිසරයක මගේම කියන්න පුලුවන්
හිත හොද යාලුවෝ ටිකක් එක්ක ඉන්න ලැබෙන එක ඇත්තටම සුන්දර අත්දැකීමක්.
අපි
මුලින්ම කැම්පස් ආපු දවස් වල ඉතින්
අපේ අයවත් අදුරන්නේ නෑනේ, ඉහල වසරවල්වල සහෝදර සහෝදරයින්ගෙන් රැවුම් ගෙරවුම්
එහෙම නැතුවමත් නෙමෙයි, හැබැයි මේ ඔක්කොටම හරියන්නත් එක්ක ආපු දවසෙම අහම්බෙන් වගේ යාලුවෝ හය දෙනක් හම්බ උනා - දැන අදුරගෙන අවුරුදු තුනක් ගෙවුනත් පණ වුනත් දෙන්න තරමට මාත් එක්ක තාම ලගින්ම ඉන්නේ ඒ ටිකම තමයි; පස්සේ කාලයක් යනකොට බොහොමයක් අය අපිත් එක්ක සුහද වුනා දැන අදුර ගත්තා, අන්න එතකොට තමයි තේරුනේ සරසවියක් කියන්නේ පවුලක් වගේම දෙයක් කියලා...උදවු කරන්න අය ගොඩයි, උදවු ගන්න අය ගොඩයි, දුක සැප බෙදා හදා ගන්න අය ගොඩයි.
කැම්පස්
එකේ පලවෙනි අවුරුද්දේ නං ඉතින් බොහොම සැපට හිටියා, මගේ නැන්දලාගේ වචන වලින් කියනවා නං රැජිනියෝ වගේ...මොකද පලවෙනි වසරේ අපිට කැම්පස් එක ඇතුලෙම නේවාසිකාගාර ලැබුනා; උදේ අටේ දේශනය යන්නත් නැගිටින්නේ හත හමාරට විතර, අලුතෙන්ම හදපු නේවාසිකාගාර හරියට නිකං තරු හතේ හෝටලයක් වගේ, අපිව බලාගන්න හිටපු කෙයාර් ටේකර් ඇන්ටිලත් හරිම හොදයි; හැබැයි අපේ අයත් ඉතිං තමන්ගේ දෙයක් වගේ මේ හැම දෙයක්ම අනාගත පරපුරටත් ලබාගන්න
පුලුවන් විදියට ගොඩක් හොදට පරිහරනය කලා....ඒ වුනාට දැන් අලුතින් සරසවියට ආපු සමහර අයට නං ඒ ගැන කිසිම හැගීමක් නෑ කියලත් මට හිතුනේ, එක දවසක් එක ශිෂ්‍යයෙක් ඊට ටිකක් එහායි කුණු දාන්න භාජනයක් තිබුනත් ටො‍ෆියක් කාලා එතනම බිමට කොලේ දානවා දැකලා...අපේ දේවල් රැක ගන්න අපි දැනගන්න ඕනි ඒක කවුරුත් කාටවත් කියලා දෙන්න දෙයක් නෑ, ඇගෙන්ම එන්න ඕනි දෙයක් කියලයි මගේ හැගීම නං.
මේ
හැම දෙයක් එක්කම මට සතුටක් ලබා දුන්න දෙයක් තමයි මගේ විශ්ව විද්‍යාලය ගැන අනිත් අයට විස්තර කරන එක, ඒකට හේතුව තමයි අපේ විශ්ව විද්‍යාලය මෑතකදී ආරම්භ කරන ලද එකක් වීම...ඉතින් මගේ විශ්ව විද්‍යාලය තියෙන්නේ බදුල්ලේ කියනකොට හැමෝම හිතුවේ " ආහ් ඔය සබරගමු කැම්පස් එක නේද කියලා"...මමත් ඉතිං අනේ නෑ කියලා මුල ඉදන් අගටම කැම්පස් එක ගැන හොද විස්තරයක් දෙනවා, දැන් නං ඉතින් කියන්න කරදරයක් නෑ අපේ
සහෝදර සිසු සිසුවියන්ගේ හැකියාවන්, ජයග්‍රහණ ආදී දේවල් නිසා බොහෝදෙනක් අපේ විශ්ව විද්‍යාලය ගැන දන්නවා.
සරසවි ජීවිතේ අමතක නොවෙන තවත් දෙයක් තමයි "පාදාංකරය"නමින් දෙවන වසරේදි අපි පවත්වන්නට යෙදුනු ප්‍රදර්ශනය.දේශන,විභාග එක්ක ප්‍රදර්ශන වැඩ සංවිධානය කරන්න දවසේ පැය විසිහතරත් මදි වුනා..."හිත ඇත්නම් පත කුඩාද" කියලා අපි එකතුවෙලා කොහොමහරි වැඩ ටික ඉවරකරගත්තා වගේම අපේ මහන්සියේ ප්‍රතිඵලත් සියැසින්ම අපි දැක ගත්තා,ඒ ප්‍රදර්ශනය නරඔන්න ආපු මහා ජන ගංගාවයි,ලැබුනු ප්‍රතිචාර වලිනුයි.
මගේ
සරසවි ජීවිතේ අවුරුදු තුනක් මටත් නොදැනීම විවිධාකාර අත්දැකීම් මැද ගෙවිලා ගියා, ඒ හැම දේකින්ම මම මගේ ජීවිතේට කොයිතරං
නම් දේවල් එකතු කර ගත්තද... ගෙදර, මට ආදරය කරන අයගේ වටිනාකම; මගේ අම්මගේ, අප්පච්චිගේ, නංගිගේ ආදරය; කෙනෙක්ගේ ජීවිතයකට යාලුවෙක්ගේ තියෙන වටිනාකම… ඒ විතරක්ම නෙමෙයි මම මගේ වටිනාකමත් තේරුම් ගත්තේ මගේ සරසවි දිවියට ස්තුති වෙන්න…මේ හැමදෙයක්
එක්කම මට දැන් ලංකාවේ ඕනෙම තැනක යාලුවෙක් කියන්න පුලුවන් කවුරුහරි කෙනෙක් ඉන්නවා,
ඒක ඇත්තටම හිතට ලොකු ශක්තියක් ඇතිකරනවා වගේම ඒ හැගීමම ඇති කෙනෙක්ට හිතට සතුටක් ලබාදෙන්න.
ඇත්තටම සරසවි ජීවිතය කියන්නේ පුදුමාකාරම සංස්කෘතියක්,ඒක තෙරුම් ගන්න නං සරසවි ජීවිතයක් ලබන්නම ඕනි...මොකද ඔය කැම්පස් වැඩක් නෑ,කැම්පස් නං අන්තිමයි ඒ ළමයිනුත් අන්තිමයි කියලා බනින අය කවදාවත් සරසවි අභිෂේකයක් ලබපු අය නෙමෙයි අනික සරසවි අධ්‍යාපනය ලබපු කිසිම කෙනෙක් මේ සංස්කෘතියට බනිනවා මම කවදාවත් අහලා නෑ,හේතුව එයාලා ඒකේ වටිනාකම දන්න නිසා.
දැන්
මම මගේ සරසවි ජීවිතේ අවසාන වසරට ඇවිත් ඉන්නේ, අපිට ඉහල වසරේ සහෝදර සහෝදරියෝ සරසවියෙන් සමුගෙන යනවා දැක්කම හිතට පුංචි වේදනාවකුත් දැනෙනවා අපිත් ඉක්මනටම මේ විදියට යන්න යයි නේද කියලා...ඒ වුනාට ආරම්භයක් ඇත්නම් අවසානයකුත් ඇත කියලා කතාවකුත් තියෙනවනේ..!
මේ ඔක්කොමත් එක්ක මට මං ගැනම පුංචි අහිංසක ආඩම්බරයක් ඇතිවෙනවා මොකද මම ලංකාවේ සාඩම්බර අතීතයකට උරුමකම් කියන සුන්දර ඌව වෙල්ලස්සේ පිහිටි ඌව වෙල්ලස්ස විශ්ව විද්‍යාලයේ අධ්‍යාපනය ලබන නිසා...
