Pages

Sunday, June 10, 2012

චණ්ඩි ගෙම්බා


එකෝමත් එක දවසක එකෝමත් එක කාලෙක අපේ ගෙදර ලග තිබ්බ ගහක් ලගට පුංචි පැණි කුරුලු ජෝඩුවක් ආවා...දැන් ඔයාල බලනවා ඇති මේ පෝස්ට් එකේ මාතෘකාවටයි පැණි කුරුල්ලන්ටයි තියන සම්බන්ධෙ මොකද්ද කියලා, පොඩ්ඩ්ක් කලබල නොවී දිගටම කියවගෙන යන්නකෝ.

මේ ආපු පැණි කුරුලු ජෝඩුව ලොකු සාකච්ජාවකින් පස්සේ එහෙම ඔන්න මකුලු දැල්, වේලිච්ච කොළ ජාති ගෙනල්ලා ලස්සන කූඩුවක් හදන්න පටන් ගත්තා, කූඩුව හදලා වැඩි දවසක් ගියේ නෑ කිරිල්ලි බිත්තර රකින්න පටන් ගත්තා...සතියකින් විතර කූඩුව ලගින් යන මට ඇහුනේ පුංචි කිචිබිචියක්.

කුරුල්ලයි, කිරිල්ලියි එකතුවෙලා පැටියන්ට තරගෙට කෑම කවනවා, ටික දවසකින් පැටවු ලොකු වෙලා ඉගිලිලා ගියා.

ටික දවසක් ගියාම තවත් පැණි කුරුලු ජෝඩුවක් මේ කූඩුවට පදිංචියට ආවා, එයාලගෙත් පැටවු ලොකු වෙලා ඉගිලිලා ගියාම කූඩුව පාලුවට ගිහිල්ලා තිබ්බේ...

ඒත් කාලයක් ගියාම එක පැණි කුරුල්ලෙක් මේ කූඩුවේ රෑට ඇවිත් නිදාගන්න පුරුදුවෙලා හිටියා.

ඔන්න එදත් මේ පැණි කුරුල්ලා එයාගේ සුපුරුදු තැනට නිදාගන්න ආවම කවුද එතන ඉන්නවා, මේ පිංතූරේ බැලුවම ඔයාලටත් පෙනෙයි එතන කවුද හිටියේ කියලා..."ඒයි මේ මගේ තැන" පැණි කුරුල්ලා තරහෙන් කිචිබිචි ගෑවා. ඒත් මේ චණ්ඩියා නෙමෙයි එයා හිටපු තැනින් හෙලවුනේ, ටිකක් වෙලා එතන හිටපු පැණි කුරුල්ලා වෙන තැනක් හොයාගෙන යන්න ගියා.

එදා ඉදන් මේ චණ්ඩි ගෙම්බගේ නවාතැන වුනේ මේ කුරුලු කූඩුව, දවල්ට හොදට ඒක අතුලට වෙලා නිදාගන්න මේ කම්මැලියා හොදටම රෑවුනාම එලියට ඇවිත් ආපහු කූඩුවට ගිහින් නිදාගන්නවා.

තව වැදගත් දෙයක් තමයි මෙයා  polypedates cruciger නැමැති ලංකාවට ආවේණික ගෙම්බෙක් වීම.



Saturday, May 12, 2012

හිත ලෙඩින්

තිබ්බ වැඩ කන්දරාවත් එක්ක හුග දවසකින් බ්ලොග් එක පැත්තේ එන්න බැරි වුනා... සරසවියේ යාලුවෝ එක්ක හිටපු  කාලේ මතක් වෙනකොට හිතෙනවා ජීවිතේ කොච්චර සුන්දරද කියලා, ගැටලු ප්‍රශ්න තිබුනත් අපිට හැමෝමත් එක්ක හිනාවෙලා ඉන්න බැරිකමක් තිබ්බේ නෑ.

මීට අවුරුදු තුනහමාරකට විතර කලින් අරගෙන ගිය බඩුත් ඔක්කොම අරගෙන මෙච්චර කල්  හිටපු බෝඩිං වලටයි, යාලුවොන්ටයි, කැම්පස් එකටයි සමුදීලා එනකොට අදින් පස්සේ හැමදාම ගෙදර ඉන්න පුලුවන් කියන සතුට තිබ්බත් හිත යටින් මොකද්දෝ කියාගන්න බැරි හැගීමක් තිබ්බා. එහෙන් එන දවසේ හිතට දුකක් නොදැනුනත් කැම්පස් එකේ ගතකරපු ඒ කාලේ ආපහු එන්නෙ නෑ කියලා හිතෙනකොට හිතට දැනෙන්නේ මහ අමුතු හැගීමක්, දුකක්.


ඒත් ඒ දවස් වල ගෙදර එන එක තරම් වෙන සතුටක් අපිට තිබ්බෙ නෑ හැබැයි දැන් ගෙදර ඇවිල්ලා, යාලුවන්ගෙන් දුරස් වෙලා ඉන්නකොට හිතෙනවා මේ ජීවිතේ හරි ඒකාකාරී නේද කියලා.

කැම්පස්  එකේ අන්තිම සෙමෙස්ටරයේ තිබ්බ විභාග, ඇගයිම්, ව්‍යාපෘති, සම්මුඛ පරීක්ෂණ වගේ දේවල් එක්ක නින්දක්වත් නැතුව හෙම්බත් වෙලා හිටපු මට අලුත් අවුරුද්දට සති දෙක තුනකට කලින් ගෙදර ආවත් ඇවිල්ලා සතියක් යන්නත් කලින් ආයතනයක වැඩ පටන්ගන්න වුනා. ජීවිතය කියන්නේ අපිට හැමදාම අලුත් අත්දැකීම් දෙන දෙයක් ඉතින් වැඩ කරන අතරතුර අලුත් අය ගොඩ දෙනෙක්ව අදුර ගත්තා වගේම අලුත් දේවල් ගොඩකුත් ඉගෙනගත්තා,තාමත් ඉගෙන ගන්නවා.

ගොඩක් දේවල් කියන්න හිටියත් හිතට දැනෙන්නේ අමුත්තක්, සමහරවිට කාලගුණේ නිසා වෙන්න ඇති... එහෙනම් අදට සමුගන්නම් ඉක්මණින්ම නැවතත් හමුවීමේ අදහසින් !

Saturday, January 14, 2012

රේඩියෝ ස්ටේෂන් එකකට කෝල් කලෙමු... :D


අලුත් අවුරුද්දේ තිබ්බ වැඩ කන්දරාවත් එක්ක ඔන්න අද තමයි යන්තන් හරියට නිදාගන්නවත් වෙලාවක් හම්බවුනේ, දවල් කැන්ටිමේ යාලුවොත් එක්ක කතාකරකර ඉන්නකොට පරණ බෝඩිමේ වෙච්ච සිද්ධියකුත් එලියට ආවා....එහෙනන් ඉතින් අලුත් අවුරුද්දත් සුන්දර අතීතයේ පරණ කතාවකින්ම පටන් ගමුකෝ.


ඒ ගතවුනේ කැම්පස් එකේ විභාග කාලේ, අපේ බෝඩිමේ කටිටියත් ජයටම පාඩම් කරනවා....වෙනදට මුලු පලාතටම ඇහෙන්න බෝඩිම දෙවනත් කරන කට්ටියගේ අද අල්පෙනෙත්තක් බිම වැටෙන තරම්වත් සද්දයක් නෑ, මොකද කැම්පස් එකේ පළවෙනි පන්තියේ සාමාර්ථයක් ටාර්ගට් කරන එක්කෙනෙක් ඇරෙන්න ඉතින් මම දන්න තරමටනං ඉතින් අපි හැමදාම පාඩන් කරන අය නෙමෙයි එමනිසාවෙන් විභාගේ කියන්නේ අපිට විභාගෙම තමයි.අපේ කට්ටිය කියන විදියටනන් විභාගේ ලංවෙලා පාඩන් කලේ නැත්තන් කිසි කික් එකකුත් නෑ

ඔන්න විභාගේ කාලෙට ඉතින් කට්ටියම සහයෝගෙන් ප්ලේන් ටී බිබී, බිස්කට් කකා රෑ 1-2 විතර වෙනකන් පාඩන් කරනවා, ඔය අතරේ පොඩි පොඩි නිදිමතවල් ආවම කරන්නේ රික්වෙස්ට් ෂෝ කරන රේඩියෝ චැනල්ස් වලට කතා කරන එකයි....සාමාන්‍යයෙන් ඔය වැඩේට දක්ෂ අපේ සචියා තමයි, ඔය විදියට විභාගේ දවස් වල දිගටම කතා කරලා අන්තිමට  රේඩියෝ චැනල් එකේ අය සචියගේ කටහඩින්ම අදුරගත්ත වෙලාවලුත් තිබ්බා (මොකද ඉතින් ටකරමට ගල් ගහනව වගේ අපේ සචියගේ කටහඩ හරිම කන්කලුයිනේ :D)

ඔහොම ඉතින් එක දවසක අන්තිමට පාඩන් කරන්න ඉතුරු වුනේ මමයි ෂානියයි විතරයි...රෑ 3 ත් පහුවෙලා දෙන්නටම නිදිමතක් නෑ, හෙට උදේම විභාගෙට යන්නත් ඕනේ ! කමක් නෑ නිදිමතත් නැති නිසා අපි දෙන්නම එහෙනන් තව ටිකක් පාඩන් කරමු කියලා තීරණය කලා.

 ඒත් ටිකක් වෙලා යනකොට කම්මැලියි වගේ...."මං කියන්නද වැඩක්, එහෙනන් අපි රේඩියෝ චැනල් එකකට කතා කරමු" යෝජනාවක් ආවා.... දැන් ඉතින් ඔන්න දෙන්නම තියන තියන හැම චැනල් එකටම කතා කලා කෝ එකක්වත් ආන්සර් කරන්නේ නෑනේ, නිවේදකයට නින්ද ගිහිල්ලද දන්නේ නෑ කියලා හිනාවෙවී තව චැනල් එකකට ගත්තම  ටික වෙලාවක් රිංග් වෙවී තිබිලා ඔන්න කවුද එකපාරට එහා පැත්තෙන් ආන්සර් කලා

- හලෝ....
- හලෝ මේ අහවල් රේඩියෝ චැනල් එකද?
- ඔව්....
- අපිට සිංදුවක් ඉල්ලන්න පුලුවන්ද?
- ආ නංගි දැන්නං චැනල් එක වහලනේ, හෙට කොල් කරන්නකෝ...කියලා ඔන්න කෝල් එක කට් වුනා

මළා, ඔන්න එතකොට තමයි වෙලාව දැක්කේ උදේ 5 ත් පහුවෙලා කියලා...."හප්පේ වෙච්ච ලැජ්ජාවක්", හෙට උදේ මේක කට්ටියට කියුවම හම්බෙන කමෙන්ට්ස් ටික ගැන හිතුවම ඊට වඩා ලැජ්ජාවයි....දැන් ඉතින් මොනා කරන්නද වෙච්ච දේ වුනා, තව පැය තුන හතරකින් විභාගෙට යන්නත් ඕනේ, පැයක්වත් නිදාගන්න තීරණය කරලා ඇදට ගියත් වෙච්ච දේ මතක් වෙනකොට හිනාව නවත්තගන්න බෑ දෙන්නටම..... :D


පිංතූර අන්තර් ජංජාලයෙන් ලබා ගන්නා ලද ඒවා වේ...